مقالات آهن بلاگ 

گوگرد در فولاد موجب کاهش استحکام، چقرمگی و مقاومت به خوردگی می‌شود و باعث ترک‌خوردگی و شکنندگی می‌گردد. اما در مقادیر کنترل‌شده، می‌تواند قابلیت ماشین‌کاری را بهبود و کارایی در فرآیندهای برشی را افزایش دهد.

چگالی 7.87 گرم بر سانتی‌متر مکعب آهن، نقش مهمی در استحکام و کاربردهای صنعتی آن دارد و آن را برای صنایع سنگین و سازه‌های مقاوم مناسب می‌سازد. ترکیب آهن با عناصر آلیاژی، خواص مکانیکی فولاد را بهبود می‌دهد.

مس در فولاد با افزایش استحکام و سختی، بهبود مقاومت به خوردگی و پایداری حرارتی نقش کلیدی دارد. این عنصر از اکسیداسیون و پوسته‌شدن در دماهای بالا جلوگیری کرده و فولاد را در برابر شوک‌های حرارتی، مقاوم‌تر می‌کند.

کبالت در فولاد باعث افزایش سختی، مقاومت به حرارت و خزش می‌شود و با تثبیت کاربیدها، پایداری حرارتی فولاد را بهبود می‌بخشد. در فولادهای زنگ‌نزن آستنیتی، پایداری فاز آستنیت و مقاومت به خوردگی را تقویت می‌کند.

نیوبیوم در فولاد با تشکیل رسوبات کاربیدی (NbC)، استحکام و سختی را افزایش داده و پایداری ساختاری و مقاومت به خوردگی را بهبود می‌بخشد. همچنین، نیوبیوم پایداری حرارتی و مقاومت به خزش فولاد را تقویت می‌کند.

تیتانیوم در فولاد با تشکیل ترکیبات پایدار مانند TiC و TiN، به بهبود مقاومت به خوردگی، پایداری حرارتی و کاهش رشد دانه‌ها کمک می‌کند. این عنصر همچنین باعث افزایش مقاومت به خزش و کاهش اثرات مضر ناخالصی‌ها می‌شود.

افزودن سیلیسیم به فولاد باعث افزایش استحکام کششی، سختی و مقاومت به سایش می‌شود و به عنوان یک اکسیژن‌زدا در تولید فولاد، کیفیت فولاد را بهبود می‌بخشد و آن را در برابر اکسیداسیون مقاوم می‌کند.