فسفر در فولاد به‌عنوان ناخالصی بر خواص مکانیکی و شیمیایی آن تأثیر دارد؛ افزایش سختی، کاهش چقرمگی، مشکلات جوشکاری و مقاومت به خوردگی از نتایج آن است. کنترل فسفر برای بهبود کیفیت فولاد ضروری است.
گوگرد در فولاد موجب کاهش استحکام، چقرمگی و مقاومت به خوردگی می‌شود و باعث ترک‌خوردگی و شکنندگی می‌گردد. اما در مقادیر کنترل‌شده، می‌تواند قابلیت ماشین‌کاری را بهبود و کارایی در فرآیندهای برشی را افزایش دهد.
مس در فولاد با افزایش استحکام و سختی، بهبود مقاومت به خوردگی و پایداری حرارتی نقش کلیدی دارد. این عنصر از اکسیداسیون و پوسته‌شدن در دماهای بالا جلوگیری کرده و فولاد را در برابر شوک‌های حرارتی، مقاوم‌تر می‌کند.
کبالت در فولاد باعث افزایش سختی، مقاومت به حرارت و خزش می‌شود و با تثبیت کاربیدها، پایداری حرارتی فولاد را بهبود می‌بخشد. در فولادهای زنگ‌نزن آستنیتی، پایداری فاز آستنیت و مقاومت به خوردگی را تقویت می‌کند.
نیوبیوم در فولاد با تشکیل رسوبات کاربیدی (NbC)، استحکام و سختی را افزایش داده و پایداری ساختاری و مقاومت به خوردگی را بهبود می‌بخشد. همچنین، نیوبیوم پایداری حرارتی و مقاومت به خزش فولاد را تقویت می‌کند.
تیتانیوم در فولاد با تشکیل ترکیبات پایدار مانند TiC و TiN، به بهبود مقاومت به خوردگی، پایداری حرارتی و کاهش رشد دانه‌ها کمک می‌کند. این عنصر همچنین باعث افزایش مقاومت به خزش و کاهش اثرات مضر ناخالصی‌ها می‌شود.
افزودن سیلیسیم به فولاد باعث افزایش استحکام کششی، سختی و مقاومت به سایش می‌شود و به عنوان یک اکسیژن‌زدا در تولید فولاد، کیفیت فولاد را بهبود می‌بخشد و آن را در برابر اکسیداسیون مقاوم می‌کند.
وانادیوم در فولاد با افزایش استحکام، سختی، مقاومت به خوردگی و حرارت و بهبود پایداری شیمیایی، خواص مکانیکی را تقویت کرده و از تشکیل فازهای مضر جلوگیری می‌کند و کارایی فولاد را در شرایط صنعتی سخت بهبود می‌بخشد.
افزودن مولیبدن به فولاد باعث بهبود مقاومت به خوردگی، استحکام و پایداری حرارتی می‌شود. این عنصر فولاد را در برابر سایش مقاوم کرده، دمای تحمل آن را افزایش می‌دهد و عمر مفید محصولات را در شرایط سخت بالا می‌برد.
نیکل با افزایش استحکام، چقرمگی و مقاومت فولاد در برابر خوردگی و کاهش تمایل به شکنندگی در دماهای پایین، به عنوان یکی از عناصر کلیدی در تولید فولادهای زنگ‌نزن و آلیاژهای مقاوم به حرارت شناخته می‌شود.
افزودن کروم به فولاد، مقاومت به خوردگی و سایش را افزایش می‌دهد و با تشکیل لایه‌ای از اکسید کروم بر سطح فولاد، از زنگ‌زدگی جلوگیری می‌کند و استحکام، سختی و دوام فولاد را برای کاربردهای صنعتی بهبود می‌بخشد.
آلومینیوم در فولادسازی به عنوان یک عنصر احیاکننده و اکسیژن‌زدا استفاده می‌شود. این عنصر باعث افزایش استحکام، بهبود ساختار دانه‌ها و کاهش میزان ناخالصی‌ها، به ویژه اکسیژن، در فولاد نهایی می‌شود.
